قرار است تصاویر شکل واقعی‌تری به خودشان بگیرند. در حقیقت هدف مخترعان نسل جدید تلویزیون‌ها هم همین است. به این ترتیب تلویزیون‌های با وضوح تصویر بالا (HDTV) بهترین انتخاب برای تماشای تصاویر حقیقی‌تر هستند.

ویژگی قابل توجه HDTVها که آن را از فرمت تلویزیون‌های قدیمی مانند SECAM, PAL و NTSC متمایز می‌کند، رزولوشن یا وضوح تصویر بالای آن است.

تکنولوژی HDTV اولین بار در دهه 1990 توسط یک گروه از شرکت‌های الکترونیکی به نام «اتحادیه بزرگ HDTV دیجیتال» در آمریکا معرفی شد.

در اوایل دهه 2000 استانداردهایی برای HDTVها در مقایسه با رقبایشان در بازار آن زمان، مشخص شد. با این حال استانداردهای مربوط به HDTV های فعلی توسط اتحادیه بین‌المللی مخابرات (ITU) تعیین شده است.

ممکن است در حین تماشای تلویزیون‌های HD تصور کنید که در یک سالن تئاتر هستید. هرچه باشد HDTVها مجهز به سیستم صدای دالبی دیجیتال بوده و حتی کیفیت تصاویرشان از کیفیت فیلم‌های 35 و 70 میلیمتری هم بالاتر است. این روزها تکنولوژی HDTV با سرعت در سراسر جهان در حال رواج پیدا کردن است و هر روز به تعداد طرفداران تلویزیون‌های با کیفیت اضافه می‌شود تا آنجا که بسیاری از شبکه‌های بزرگ تلویزیونی دنیا، برنامه‌های پربیننده خودشان را با فرمت HD که سازگار با این تلویزیون‌های جدید است، پخش می‌کنند. کاربران HDTV می‌توانند با استفاده از یک گیرنده (receiver) که می‌تواند کانال‌های HDTV ارسال زمینی، کابلی یا ماهواره‌ی را دریافت کند، برنامه‌های با کیفیت را به راحتی دریافت و تماشا کنند.

در حال حاضر 24 میلیون آمریکایی HDTV دارند که تنها نیمی از آنها برنامه‌های خاص این تلویزیون‌ها را دریافت می‌کنند. در واقع وقتی بحث وضوح تصویر (resolution) مطرح می‌شود، هم وضوح تصویر سیگنال‌های دریافتی مورد نظر است و هم وضوح تصویر تصاویر تلویزیون مورد بررسی قرار می‌گیرد.

به این ترتیب وضوح تصویر فرمت‌هایNTSC ،PAL و SECAM گاهی و حتی به ندرت به 480×852 پیکسل می‌رسد در حالی که وضوح تصویر تلویزیون‌های HDTV به یک میلیون پیکسل و یا حتی بیشتر هم می‌رسد.

از طرفی HDTVها از تصاویر عریض 9×16 به عنوان استاندارد پخش استفاده می‌کنند.

در واقع مناسب‌ترین کادر تصویر برای چشم انسان تصویری با نسبت طولی 16 به عرض 9 است که در سینما هم از تصاویریی با این اندازه استفاده می‌شود.